Binnenspeeltuin brengt Buikgevoel los ?

Deze namiddag heb ik doorgebracht in een binnenspeeltuin.
Setting : joelende kinderen, plastic ballen die van links naar rechts vliegen, een stem die doorheen de microfoon aankondigt dat de kinderen voor de verjaardag van Bram en Lotte aan tafel mogen voor hun pannenkoek.

Aan tafel zittend met twee andere mama's vroegen we ons gezamenlijk af hoe het toch kwam dat wij vrouwen ons toch zo snel schuldig voelen als we eens iets voor onszelf doen.
Het zit'm zelfs in de kleinste dingetjes.
Zo zetten onze mannen zich in de zetel om te genieten van een televisieprogramma. Wij vrouwen zetten ons naast hen... met tussen onze voeten een wasmand gewassen ondergoed dat we nog hebben te plooien.
Of : plotseling vallen er 2 patiënten weg waardoor ik een namiddag vrij heb. Wat doe ik dan : ik ga nog een wasmachine opzetten, maak een pot soep, zet de strijkplank klaar om dat ene (mega lastig)hemd dan toch te strijken.
Wat zou mijn echtgenoot doen in mijn positie : hij zou zich languit in de zetel leggen om dat ene boek verder te lezen of bekijkt die ene film die hij in het weekend opnam. Zonder enige vorm van schroom of schuldgevoel, gewoon lekker genietend. En ij heeft gelijk !!!


Waarom kunnen wij vrouwen toch zo moeilijk genieten van niets-doen. "Niets doen" zonder dat we écht ziek zijn, is dat wel verantwoord ? Mag dat wél ?


Van waar dat schuldgevoel ? Zit'm dat in onze genen? Komt het doordat wij vrouwen zo'n grote nood hebben om ons te bewijzen ? "Bewijzen" dat wij vrouwen het allemaal wel aankunnen en liefst nog alleen ? Ik kan niet zeggen dat de emancipatie ons veel goeds heeft gedaan. Het lijkt erop dat velen in dezelfde val zijn getrapt als de mannen : presteren, presteren.... 


Van nature uit zijn wij vrouwen diegene die het dichtst staan bij ons buikgevoel. Buikgevoel of intuïtie is een kostbaar iets. Het helpt ons richting geven aan ons leven. Het zorgt er voor dat onze handelingen in harmonie zijn met ons gevoel. Als alles wat wij doen goed en/of juist aanvoelt is er geen "stressje" aan de lucht en hebben we minder lichamelijke problemen, staan we emotioneel en mentaal sterker in het leven.
Dus dames : laat dat buikgevoel maar komen en laat de was/strijk/poets maar gaan.


Evy

Bye bye feesten - hello weight wachters ?

Eindelijk hebben we al de feesten achter de rug. 
Ik had mijn voorzorgen dit jaar reeds genomen : mijn weegschaal werd wijselijk "verstopt".
De bubbels vloeiden rijkelijk, het lekkere eten ging maar al te goed naar binnen, om maar van de lekkere desserts te zwijgen.
Maar met het einde van het feesten komt mijn volgende uitdaging naar voren : opnieuw in die ene jeansbroek kunnen zonder te hoeven springen als ik de rits wil sluiten.
Oplossing : weight watchers ? Minder snoepen ? Sporten ?...
Ik trek hier mijn nieuw voornemen door : LOSLATEN.
Loslaten van het snoepen, Loslaten van die extra kilootjes, Loslaten...

Misschien een goed moment om een nieuwe jeansbroek aan te schaffen?


Evy

The day after

Gisterenavond op aanraden van Jimmy naar een leuke film gekeken, "Yes-man". Echt een aanrader als je nood hebt aan positiviteit.

Redelijk goed geslapen, ben alleen opnieuw beginnen piekeren toen ik wakker was.

Dus ik zet de radio aan en hoor Dieter Troubeleyn het volgende zeggen :"Als u gisteren door de sneeuw besloot om binnen te blijven en nog steeds denkt aan die ruzie van zaterdagmorgen, dan is het tijd om nu te stoppen met het mokken. En dat kan met deze plaat"...

Ik denk dat het universum mij iets duidelijk wenste te maken.

Evy

 

Sneeuw & Familiediner : een gladde combinatie ?

2010 is ondertussen 9 dagen oud en ik heb er al een "leuke" familiecrisis opzitten.
- Ingrediënten : familie-bijeenkomst (grootvader, kinderen & kleinkinderen) + onvoorspelbaar winterweer.
- Uitslag : afgelaste familiebijeenkomst onder initiatief van mijn moeder.
- Gevolgen : vele gsm-berichten, zware gesprekken, familie-spanningen, oude koeien verlaten de grachten,...


Ik moet bekennen : ik had het me anders voorgesteld. Mijn moeder handelde duidelijk uit haar angst voor sneeuw+autorijden en uit haar ongerustheid wat haar kinderen zou kunnen overkomen.


Het doel van een familiefeest is naar mijn gevoel toch om dichter bij elkaar te komen. Een feest waar men kan bijpraten, lachen, plezier maken,... maw de familiebanden nog verder aansterken.


Ik zie mijn familieleden enkel tijdens deze jaarlijkse nieuwjaarsdiners of een huwelijk. Hoe diep zijn dan onze familiebanden? Hoeveel waarde schenkt men dan aan elkaar? Er worden op deze bijeenkomsten steeds bepaalde onderwerpen vermeden en iedereen heeft aan tafel zijn eigen (diplomatisch gekozen) zitplaats. Yep, een echte hedendaagse familie.


Wat mij echter tot in de ziel raakt is dat men gewoonweg niet eerlijk is tegen elkaar.
Iedereen wijst zo graag met een vinger naar de ander, waarbij er nog 3 vingers naar henzelf wijzen !? (blijkbaar nooit bij stilgestaan ?!) 


Ja, ik heb ook spijt dat het niet doorgaat & ja, het is ondertussen gestopt met sneeuwen.
Maar : HET IS MAAR EEN ETENTJE !!!!!!!
Het wordt waarschijnlijk weer een puzzelwerk om een nieuwe data te prikken, maar uiteindelijk gaat het toch over het 'gezellig samenzijn', over 'binding' ... en als (h)échte familie zal ons dat zeker lukken.
Evy

Het Nieuwe Jaar - De nieuwe voornemens ?!

Bij de start van elk nieuw jaar is het bij ons de gewoonte om naar de "nieuwe voornemens" van het komende jaar te vragen. Jaja, we beginnen allemaal super-gemotiveerd aan het nieuwe jaar.

Mijn voornemens voor dit jaar zijn : mijn boek afmaken welke ik aan het schrijven ben, columns schrijven over mijn werk, me nog meer verbeteren in de behandelingen die ik geef, en durven loslaten.

Jullie zijn er allen getuige van dat ik reeds de eerste stap richting "columns-schrijven" ben gestart. Op aanraden van een goede vriendin waag ik me in de wereld van "de blogs". Vind het best spannend.

Om mijn eerste voornemen te kunnen bereiken heb ik in februari enkele dagen vrij genomen om mijn boek verder af te werken. Dus dat zit ook wel snor.

Wat betreft "mijn behandelingen nog te verbeteren" denk ik dat er waarschijnlijk wel een interessante cursus mijn kant zal aanwaaien. Misschien trek ik hiervoor wel weer naar het buitenland?

Het meer "durven loslaten" zal naar mijn gevoel wel de grootste uitdaging worden van 2010.

En ja hoor, het begon deze ochtend al. Om 8.10 uur belt mijn eerste patiënt dat ze niet kan komen daar zij onverwachts een zieke collega moet vervangen. Kan gebeuren, no problem.

's Middags heb je de tweede die haar afspraak van vandaag verzet en op woensdag is er onverwachts ook een plaats vrijgekomen. (dank u sneeuw)

Loslaten dus...en dat heb ik gedaan. De tijd die vrijkwam gebruik ik op dit moment om mijn eerste blog te schrijven.

Wie zei dat "loslaten" niet simpel is ? Wat ik er vandaag over heb geleerd is dat "loslaten" ook te maken heeft met creativiteit en uitdagingen. Er komt ruimte vrij die je kan opvullen met nieuwe en leuke dingen... zoals bij mij mijn eerste blog.

Evy