Boek is af, of toch nog niet?

Eindelijk heb ik al de pagina's die ik heb getypt afgeprint en laten binden.
Yep, mijn boek is af (tot hiertoe) Ik ben er eerlijk gezegd van geschrokken dat ik toch zo'n 150 pagina's heb. Vind ik persoonlijk best iets om fier op te zijn.
Nu ligt hij op mijn bureau, goed in het zicht want ik zou hem eigenlijk moeten nalezen.
Ik was er reeds aan begonnen, maar het blijkt een lastige opgave te zijn. Je leest je eigen woorden terwijl je innerlijke stem in je hoofd dingen beaamd of toch anders neer zou schrijven. Dit kan gaan over de plaats van een komma, een bepaald woord of het schrappen van een ganse paragraaf. Is dus niet écht een leuke bezigheid. En dan heb ik het nog niet over het feit dat telkens ik erin lees er weer een nieuw idee/hoofdstuk in me borrelt om geschreven te worden. Het is alsof mijn boek "leeft".
Maar we houden vol met mijn doel voor ogen. Dit jaar dient hij/zij herschreven te worden zodat ik op zoek kan gaan naar een uitgever. Het zou leuk zijn moest 2011 staan voor het jaar dat we verhuizen en het jaar dat mijn eerste boek uitkomt.
Evy

De zon schijnt & iedereen is met vakantie ?

Eindelijk na lang wachten kunnen we genieten van de eerste zonnestralen. Heerlijk, ware het niet dat vele van mijn patiënten hierdoor hun afspraken vergeten na te komen...
De vrijgekomen tijd besteed ik met (hoe kan het ook anders) : strijken. Yep, niet echt heel opwindend, maar wat moet een moeder anders doen. Je kan niet effie snel boodschappen gaan doen of je verdiepen in een goed boek.
Dit allemaal losgelaten verbaas ik me er toch weer eens van hoeveel wij ons leven laten beïnvloeden door de weergoden. Ipv te zeuren dat het weer koud is, gaan we in onze kleerkast op zoek naar die ene broek die al wat luchtiger rond onze benen hangt. Uiteraard maken wij vrouwen ons druk dat we dringend naar de zonnebank moeten gaan of een tube 'bruinen-zonder-zon' moeten aanschaffen vooraleer we onze benen opnieuw durven laten tonen.
De periode van op tijd de benen scheren is aangebroken dames! Dank u emancipatie...

Evy

inspiratie als het weer : bewolkt

Het valt me moeilijk te schrijven. Ik voel het wel zitten, maar krijg het niet goed op het scherm.

Ik wordt afgeleid door mijn gedachten. Als ik toegeef dan heb ik eigenlijk veel meer zin om me in de zetel te leggen en te genieten van een boek. Dan komt er echter een schuldgevoel naar boven die me zegt dat ik daarvoor niet naar de Ardennen ben gegaan.

Ik voel me zoals het weer : bewolkt !

Laten we hopen dat het snel opklaart zodat de inspiratie en energie hun weg opnieuw kunnen vinden.

Evy

Zuiveringsweek = schrijversweek

Ik zit hier in de Belgische Ardennen te typen aan mijn boek. Jullie moesten mij hier zien zitten. Van "zuiveren" is hier totaal geen sprake. Links van mij ligt een pak lekkere koeken met marsepein, gisteren een zak chips geopend en nog een echte Oetker pizza opgegeten. Maar... ik drink wel water !!
Ik heb echter nooit geweten dat schrijven zoveel energie kost. Ik lachte altijd met Jimmy, mijn echtgenoot, dat hij minder moest snoepen als hij werkte. (hij is scenarioschrijver)
Maar ik moet toegeven : je hebt dat gewoonweg nodig. Het is alsof elke zin die je typt gaat lopen met x-aantal energie. Je hebt dus snel nieuwe energie nodig en vliegt dus de snoep/koek-kast in.
Om mezelf echter de mogelijkheid te geven toch nog voor het gezonde te kiezen, herinner ik me nu, heb ik ook mandarijntjes in de keuken heb liggen. Maar dat pellen is toch zo'n gedoe.
De inspiratie komt gestaag binnen en het is niet steeds gemakkelijk om te blijven zitten en schrijven maar de bedoeling is dat mijn boek af geraakt en het is raar maar ik voel ook dat het "einde" nadert.
Wat me al opviel tijdens het schrijven is dat er veel over mezelf naar boven is gekomen. Laten we zeggen dat het soms aanvoelde of ik in mijn blote kont stond. (niet écht aangenaam in de Ardennen)
Maar het is tot hiertoe al de moeite waard geweest en zeer leerrijk voor mezelf.
Evy

Zuiveringsweek....

Eindelijk lukte het me om deel te nemen aan een zuiveringsweek. Van vrijdag 19 maart tot en met vrijdag 26 maart enkel bezig zijn met jezelf, je lichaam, heerlijk ! En ook : een week zonder man en kind - nog heerlijker. We moeten bekennen dat iedereen er al eens nood aan heeft om alleen te zijn.

Hoe dichter dat maart komt, hoe dichter ook de 'uitdagingen' komen. Blijkt dat Arno (ons zoontje) op vrijdag 19 maart het "100-Woorden Feest" heeft, zaterdag moeten we naar de architecte voor de ondertekening van onze bouwaanvraag en dinsdag 23 maart gaat de film in première waar mijn man aan schreef. Dus : allemaal momenten waar ik bij aanwezig dien te zijn, toch ?

Naar alle waarschijnlijkheid zouden er in die week nog andere dingen moeten gebeuren om ervoor te zorgen dat we een aannemer hebben om ons huis te bouwen, en ik kan jullie verzekeren dat na reeds één jaar te wachten het hoog tijd begint te worden dat er beweging komt.

Oplossing ?: - vandaag dan maar de zuiveringsweek geannuleerd. 
De dagen dat ik in die week tijd heb ga ik mij opnieuw intensief richting om de laatste hoofdstukken van mijn boek te schrijven.
Misschien was dat van "hierboven" reeds van in het begin de bedoeling. Wie zal het zeggen.

In elk geval zie je maar wat een zuiveringsweek al niet teweeg kan brengen. 
Er worden duidelijk zaken afgehandeld zodat we ze kunnen loslaten... en is dat niet waar zuiveren voor staat ?

Evy

Ontspanning tussen de blote billen

Wat doe je als je echtgenoot 10 dagen in LA zit voor een cursus en je reeds 7 dagen een 6 jarig zoontje hebt die het o zo fijn vind om bij mama te slapen ? ... je gaat op zoek naar ontspanning !!!
Gisteren is het me dan eindelijk gelukt : zalig genieten in de sauna...
4 volle uren heb ik kunnen genieten.

Maandag had je verschillende types. Zo waren er de "Flair-bon"-madammen. Ze zijn met meer dan twee en tateren er maar op los. Voor de meeste van hen is het de eerste keer dat ze een sauna binnen stappen en moeten nog gewent raken aan al die blote billen. Dit zijn ook de madammen die het niet kunnen laten om ook in de sauna-cabine hun verhaal verder te zetten. (lees "kwetteren")
Ook enkele "ik kijk graag rond"-types. Zij zetten zich heel diplomatisch neer in de jacuzzi en geven hun ogen de kost. De "stoere vrienden" waren ook aanwezig, vergezeld van die ene maat die ze eindelijk hebben kunnen overhalen om mee te gaan en waar zij de werking van het 'sauneren' met heel veel plezier uitleggen. Vooral het trotseren van de koude douche wordt met veel testerongedrag ondergaan.

Ikzelf ben meer een "laat mij doen"-type. Ik neem een douche, doe een scrub en ga de eerste sauna in, draai de zandloper om en neem erna een koude douche. Niet in een keer er onder gaan staan, maar eerst mijn voeten, dan de handen en armen en daarna (indien ik het uithou) supersnel met de voorzijde eronder en erna met de rugzijde. Om te bekomen trek ik een paar baantjes in het afkoelzwembad. (=koud water).
Ik heb ook een boek bij zodat ik niet onnodig hoef rond te kijken of op zoek moet gaan naar die ene Story die ik bij de kapper nog niet heb gelezen.
Ik heb behoefte aan rust... dus heb ik aan de  Flair-madammen gevraagd om wat stiller te praten in de 60° biosauna. Zo kon ik van de natuurgeluiden genieten ipv te horen hoe moeilijk hun kinderen hun kamer opruimen.

In de eerste sauna die ik binnenging was iedereen wel stil. Ik draaide de zandloper om en ging liggen. Het viel me op dat het wel erg warm was dan de vorige keer. En toen ik vanuit de koude douche kwam zag ik dat ik me van deur had vergist : het was die 90° ipv die van 60°. Dus dat verklaarde ook waarom het "kwetter-arm" was.


3 kwartier heb ik genoten in de Himalaya sauna... Heerlijk !!! De muren zijn gemaakt van grote zoutkristallen en er hangt een groot bord aan de deur met Rust & Stilte erop. Al dat zout rondom geeft zo'n aangenaam gevoel, net alsof je in de aarde zit, zo'n vredig gevoel.


Toen was het tijd om te vertrekken en Arno van school te halen. Hopelijk kan ik dat zalig vredig gevoel nog lang in mezelf aanhouden.
Toch straf dat een plek vol blote billen zo'n zalig ontspannen gevoel kan brengen.

Evy

Binnenspeeltuin brengt Buikgevoel los ?

Deze namiddag heb ik doorgebracht in een binnenspeeltuin.
Setting : joelende kinderen, plastic ballen die van links naar rechts vliegen, een stem die doorheen de microfoon aankondigt dat de kinderen voor de verjaardag van Bram en Lotte aan tafel mogen voor hun pannenkoek.

Aan tafel zittend met twee andere mama's vroegen we ons gezamenlijk af hoe het toch kwam dat wij vrouwen ons toch zo snel schuldig voelen als we eens iets voor onszelf doen.
Het zit'm zelfs in de kleinste dingetjes.
Zo zetten onze mannen zich in de zetel om te genieten van een televisieprogramma. Wij vrouwen zetten ons naast hen... met tussen onze voeten een wasmand gewassen ondergoed dat we nog hebben te plooien.
Of : plotseling vallen er 2 patiënten weg waardoor ik een namiddag vrij heb. Wat doe ik dan : ik ga nog een wasmachine opzetten, maak een pot soep, zet de strijkplank klaar om dat ene (mega lastig)hemd dan toch te strijken.
Wat zou mijn echtgenoot doen in mijn positie : hij zou zich languit in de zetel leggen om dat ene boek verder te lezen of bekijkt die ene film die hij in het weekend opnam. Zonder enige vorm van schroom of schuldgevoel, gewoon lekker genietend. En ij heeft gelijk !!!


Waarom kunnen wij vrouwen toch zo moeilijk genieten van niets-doen. "Niets doen" zonder dat we écht ziek zijn, is dat wel verantwoord ? Mag dat wél ?


Van waar dat schuldgevoel ? Zit'm dat in onze genen? Komt het doordat wij vrouwen zo'n grote nood hebben om ons te bewijzen ? "Bewijzen" dat wij vrouwen het allemaal wel aankunnen en liefst nog alleen ? Ik kan niet zeggen dat de emancipatie ons veel goeds heeft gedaan. Het lijkt erop dat velen in dezelfde val zijn getrapt als de mannen : presteren, presteren.... 


Van nature uit zijn wij vrouwen diegene die het dichtst staan bij ons buikgevoel. Buikgevoel of intuïtie is een kostbaar iets. Het helpt ons richting geven aan ons leven. Het zorgt er voor dat onze handelingen in harmonie zijn met ons gevoel. Als alles wat wij doen goed en/of juist aanvoelt is er geen "stressje" aan de lucht en hebben we minder lichamelijke problemen, staan we emotioneel en mentaal sterker in het leven.
Dus dames : laat dat buikgevoel maar komen en laat de was/strijk/poets maar gaan.


Evy

Bye bye feesten - hello weight wachters ?

Eindelijk hebben we al de feesten achter de rug. 
Ik had mijn voorzorgen dit jaar reeds genomen : mijn weegschaal werd wijselijk "verstopt".
De bubbels vloeiden rijkelijk, het lekkere eten ging maar al te goed naar binnen, om maar van de lekkere desserts te zwijgen.
Maar met het einde van het feesten komt mijn volgende uitdaging naar voren : opnieuw in die ene jeansbroek kunnen zonder te hoeven springen als ik de rits wil sluiten.
Oplossing : weight watchers ? Minder snoepen ? Sporten ?...
Ik trek hier mijn nieuw voornemen door : LOSLATEN.
Loslaten van het snoepen, Loslaten van die extra kilootjes, Loslaten...

Misschien een goed moment om een nieuwe jeansbroek aan te schaffen?


Evy

The day after

Gisterenavond op aanraden van Jimmy naar een leuke film gekeken, "Yes-man". Echt een aanrader als je nood hebt aan positiviteit.

Redelijk goed geslapen, ben alleen opnieuw beginnen piekeren toen ik wakker was.

Dus ik zet de radio aan en hoor Dieter Troubeleyn het volgende zeggen :"Als u gisteren door de sneeuw besloot om binnen te blijven en nog steeds denkt aan die ruzie van zaterdagmorgen, dan is het tijd om nu te stoppen met het mokken. En dat kan met deze plaat"...

Ik denk dat het universum mij iets duidelijk wenste te maken.

Evy

 

Sneeuw & Familiediner : een gladde combinatie ?

2010 is ondertussen 9 dagen oud en ik heb er al een "leuke" familiecrisis opzitten.
- Ingrediënten : familie-bijeenkomst (grootvader, kinderen & kleinkinderen) + onvoorspelbaar winterweer.
- Uitslag : afgelaste familiebijeenkomst onder initiatief van mijn moeder.
- Gevolgen : vele gsm-berichten, zware gesprekken, familie-spanningen, oude koeien verlaten de grachten,...


Ik moet bekennen : ik had het me anders voorgesteld. Mijn moeder handelde duidelijk uit haar angst voor sneeuw+autorijden en uit haar ongerustheid wat haar kinderen zou kunnen overkomen.


Het doel van een familiefeest is naar mijn gevoel toch om dichter bij elkaar te komen. Een feest waar men kan bijpraten, lachen, plezier maken,... maw de familiebanden nog verder aansterken.


Ik zie mijn familieleden enkel tijdens deze jaarlijkse nieuwjaarsdiners of een huwelijk. Hoe diep zijn dan onze familiebanden? Hoeveel waarde schenkt men dan aan elkaar? Er worden op deze bijeenkomsten steeds bepaalde onderwerpen vermeden en iedereen heeft aan tafel zijn eigen (diplomatisch gekozen) zitplaats. Yep, een echte hedendaagse familie.


Wat mij echter tot in de ziel raakt is dat men gewoonweg niet eerlijk is tegen elkaar.
Iedereen wijst zo graag met een vinger naar de ander, waarbij er nog 3 vingers naar henzelf wijzen !? (blijkbaar nooit bij stilgestaan ?!) 


Ja, ik heb ook spijt dat het niet doorgaat & ja, het is ondertussen gestopt met sneeuwen.
Maar : HET IS MAAR EEN ETENTJE !!!!!!!
Het wordt waarschijnlijk weer een puzzelwerk om een nieuwe data te prikken, maar uiteindelijk gaat het toch over het 'gezellig samenzijn', over 'binding' ... en als (h)échte familie zal ons dat zeker lukken.
Evy

Het Nieuwe Jaar - De nieuwe voornemens ?!

Bij de start van elk nieuw jaar is het bij ons de gewoonte om naar de "nieuwe voornemens" van het komende jaar te vragen. Jaja, we beginnen allemaal super-gemotiveerd aan het nieuwe jaar.

Mijn voornemens voor dit jaar zijn : mijn boek afmaken welke ik aan het schrijven ben, columns schrijven over mijn werk, me nog meer verbeteren in de behandelingen die ik geef, en durven loslaten.

Jullie zijn er allen getuige van dat ik reeds de eerste stap richting "columns-schrijven" ben gestart. Op aanraden van een goede vriendin waag ik me in de wereld van "de blogs". Vind het best spannend.

Om mijn eerste voornemen te kunnen bereiken heb ik in februari enkele dagen vrij genomen om mijn boek verder af te werken. Dus dat zit ook wel snor.

Wat betreft "mijn behandelingen nog te verbeteren" denk ik dat er waarschijnlijk wel een interessante cursus mijn kant zal aanwaaien. Misschien trek ik hiervoor wel weer naar het buitenland?

Het meer "durven loslaten" zal naar mijn gevoel wel de grootste uitdaging worden van 2010.

En ja hoor, het begon deze ochtend al. Om 8.10 uur belt mijn eerste patiënt dat ze niet kan komen daar zij onverwachts een zieke collega moet vervangen. Kan gebeuren, no problem.

's Middags heb je de tweede die haar afspraak van vandaag verzet en op woensdag is er onverwachts ook een plaats vrijgekomen. (dank u sneeuw)

Loslaten dus...en dat heb ik gedaan. De tijd die vrijkwam gebruik ik op dit moment om mijn eerste blog te schrijven.

Wie zei dat "loslaten" niet simpel is ? Wat ik er vandaag over heb geleerd is dat "loslaten" ook te maken heeft met creativiteit en uitdagingen. Er komt ruimte vrij die je kan opvullen met nieuwe en leuke dingen... zoals bij mij mijn eerste blog.

Evy